Als het maar schoon is.

We situeren ons bij de uitkomst van de vorige editie van La maison Victor. Ik blader en stel vast dat er best wel veel leuke patronen in het boekske staan. Mijn oog valt op de Jill jurk. Net zoals driekwart naaiend België denk ik.
Maar mijn oog valt ook op de gastsamenwerking van dat moment met Straight Grain, en het mooie slaapzakje dat die samenwerking heeft opgeleverd.

Zonder veel nadenken teken ik het patroon over, knip ik stof en tussenvoering ideaal voor een zomerslaapzak en begin ik te naaien. Zo een slaapzakje, dat gaat verbazingwekkend goed vooruit. En voor ik het weet, heb ik een afgewerkte slaapzak op je tafel liggen, met knopen uit de knopenvoorraad die er perfect bij passen. En schoon dat ik dat allemaal vind!
Oh en er zit een blinde rits in de zijkant, om dan snel en makkelijk de baby in het slaapzakje te leggen. Dat die blinde rits aan de verkeerde kant zit, dat lijkt me alleen de handigheid voor linkshandige moeders te vergroten. En dat is niet erg, want het slaapzakje, dat is gewoon schoon jong. Die rits mag zelfs aan de verkeerde kant zitten! Dat mag allemaal, want het is schoon, of zei ik dat al?
Het is ook pas als de slaapzak helemaal af is, ik besef dat ik de voering van het voorpand ondersteboven heb geknipt. Maar dat is niet zo erg, want de buitenkant is schoon en de voering van het achterpand hangt recht.

  

U ziet, een beetje ondersteboven geknipt gebladerte.

 

Het is pas als ik de foto's neem, dat ik ook ten volle besef dat ik geen baby meer heb, om in die slaapzak te leggen. En ik heb ook absoluut geen plannen die in die richting. Nu heb ik dus een schone slaapzak, ideaal voor de zomer, maar geen kind.

Maar hé, ik treur niet, ik heb een schone slaapzak!

letterbakken en k****verf

Ik hou van letterbakken. Eigenlijk zou ik erg graag zo een volledige oude letterkast hebben. Maar daar vragen ze daar tegenwoordig belachelijk veel geld voor. Ik troost me met het feit dat ik eigenlijk toch geen plaats heb om er zo eentje te zetten. Maar een letterbak, dat kan ik wel ergens kwijt en is the next best thing.

Ik was dan ook erg content toen ik er onlangs eentje vond in de kringwinkel voor een democratische tweedehandsprijs! Alleen was de bak erg gehavend. Krassen overal en stinken. Stinken naar muffigheid en sigaretten, geen topcombi. Verven dus.

Ik waste het spul uit en trok naar de plaatselijke Doe het zelf om verf. Want André de verfman die daar werkt, das ook een topkerel! Altijd paraat met advies.
Hij raadde me een verf aan, primer en afwerkingslaag in 1, gezien André de verfman weet dat ik een luie verver ben. André de verfman zei wel nog: Het moet iets langer drogen dan gewone verf maar het blinkt schoon en ge gaat ne schonen letterbak hebben dan ze!

Ik begon dus erg enthousiast te verven. 1 laag scheen niet voldoende, het donkerbruin van de bak kwam er nog door. Drogen en 2e laag dus. Alleen was dat drogen niet evident. Tussen laag 1 en 2 zaten 24u, en dan nog was het niet volledig droog. Na laag 2 heeft die bak 3! dagen staan drogen buiten, in wat wind. En dan nog is die verf niet helemaal uitgehard... Ik vind het dus persoonlijk kakverf. Toen ik die bak oppakte, 'wreef' ik de verf zelfs naar boven, wat een hoop rimpels in de verf opleverde. En nee, ook in verf ben ik geen fan van rimpels, zelfs niet als het karakteristieke rimpels zijn.

Maar zin in nog een laag verven had ik niet. De bak moet het zo maar doen. Ik ben dus eigenlijk maar semi blij met het resultaat, maar Mila, die vind het de max. Want de letterbak is voor haar. Voor de nog groeiende collectie Sony Angels en kindersurprisebucht in onder te brengen.

Aan 1 van mijn vorige hobby's hield ik nog wat scrapbookpapier over. Dat kwam nog eens handig van pas nu.

Nieuwe zebravriend. Ik ben naast Sonny angels tegenwoordig ook erg fan van de diertjes van Schleich.

Naast het stinkdier zie je trouwens de rimpelverf... Maar laten we afspreken dat we daar niet meer over praten.

Dé ster van de angelcollectie ten huize Liezewiezewoes, want hip to the bone, onze ananas!

 

de kindersurprisebucht, die al bij al vrij goed past bij het vlinderpapiertje. Die mag dus blijven.

 

 

Dan kan ik nu nog wat dromen van mijn kast.

birthdaygirl Queen Mila

Ja ik ben rijkelijk laat met deze post, ik weet dat. Maar tijd eh, tijd. Voor je het weet ben je 2 maand verder! Just like that!

Maar het is dus alweer 6 jaar en euh, meer dan 2 maand geleden dat ik wakker werd op een nacht, met buikkrampen, zeker zijn dat ik nu ook nog es een soortement buikgriep had opgeraapt ergens. Zo een paar uur voor ik binnen moest om die baby uit mij te persen die al vrij groot en vooral zwaar werd geschat.
Nu buikgriep bleek dat niet te zijn. Weeën daarentegen wel. Maar soit, ik overleefde en durfde zelfs een 2e kind aan! Superwoman, ikke.

Maar terug naar de jarige, ahum. Het zal u vast niet verbazen, maar Mila, die wou als thema voor haar verjaardagsfeest Frozen. Ik roloog even, want alles is hier tegenwoordig in Frozen-style thuis. En hoewel ik best een Disney fan ben, is genoeg soms echt wel genoeg. Maar voor haar verjaardag einde februari gingen we dus wel all the way.

Ik kocht een voorraad kant-en-klare Frozen versiering maar vond toch niet alles wat ik wou. Ik gooide er een paar witte en lichtblauwe papier pompons tegenaan en besloot zelf sneeuwvlokken te maken. De avond voor haar verjaardag, om 21u... Want hoe tof zou dat niet zijn zeg! Een sneeuwvlokslinger! Ik roloog, again. Ik doe het mezelf toch ook altijd aan.
Hoewel het resultaat wel tof is, is dat het werk eigenlijk niet waard. Ik knipte zo een 2u30 sneeuwvlokken, en die slinger ligt momenteel al in de papierbak want absoluut niet meer bruikbaar eens je die slinger naar beneden haalt. Dat verstrengelt in elkaar en scheurt.
Maar toen ze opstond was het kind bij, echt! Dat maakt veel goed uiteraard.

U moet het stellen met die erg crapy iphone-in-kunstlicht-foto. Maar u snapt het idee wel.

Maar die vlokken waren niet het enige prachtidee dat ik had! Ah nee! Ik zou ook de taart zelf maken. Ik bak graag, dus dat zat wel snor. Voorzienig als ik ben maakt ik zelfs 2 weken op voorhand een testversie van de taart. De keuze viel op biscuit gevuld met dulche de leche en afgewerkt met chocoladeganache. Dat bakken en smeren, dat viel allemaal reuze mee! De taart was lekker. Die voor de verjaardag zou dus een eitje worden. Ik kocht zo een ouwelvel van Frozen en ging dat gewoon even op wat rolmarsepein plakken en over die taart draperen.
Dat stuk oefende ik dus niet... Thank god had ik toch het verstand op vrijdag die taart al te maken die we zaterdagnamiddag nodig hadden. Ik bespaar u de details maar had die taart moeten betaald worden, was ze werkelijk onbetaalbaar qua werkuren.
Ze zag er absoluut niet strak uit, ze was ook wat scheef omdat ik de ene kant van de taart blijkbaar iets teveel dulche de leche had gewreven, maar het kind was erg blij!

U moet me ook niet laten weten dat de schoonheid van de foto's te wensen over laat, dat besef ik ook wel ten volle. Maar het is dit of niets. En kom, naast de lach van het kind verbleekt alles toch in het niets.